1. IVY IRENE GARCIA!

   - Ivy Irene Garcia! – usłyszałam krzyk, który zdecydowanie należał do jakiegoś chłopaka. – Wstawaj! – teraz ktoś zaczął po mnie skakać.

   - Dajcie spać! – powiedziałam i przewróciłam się na drugi bok wtulając głowę w poduszkę.

   - Nie ma spania! Jest dwunasta! – teraz zrobiło mi się zimno.

   - Oddaj kołdrę idioto! – krzyknęłam podnosząc się do pozycji siedzącej. Ujrzałam Louisa, który stał nade mną z rozbawioną miną.

   - Wiesz, jaki dzisiaj dzień? – spytał uśmiechnięty.

   - Sobota? – powiedziałam z ironią. – Dlatego cię proszę, oddaj mi kołdrę i daj spać.

   - Dzisiaj jest czternasty czerwca! – oburzył się. – Są twoje urodziny debilko!

   W tym momencie do mojego pokoju wparowała reszta obłąkańców, czyli Niall, który w łapie trzymał kiełbasę, Zayn z lusterkiem, Harry coś pierdolił od rzeczy i Liam z płytą w ręku.

   - Sto lat! – krzyknęli wszyscy. Tak właściwie to jeden po drugim.

   - To dla ciebie, Ivy. – Liam podał mi… ich własną płytę. – Wiedzieliśmy, że zawsze marzyłaś o naszej płycie, więc postanowiliśmy ci ją podarować.

   - O tak… - westchnęłam. – Zawsze to tym marzyłam. – I marzyłam też o tym, żeby się w końcu wyspać, a ci idioci jak zwykle mi przeszkadzali. – Tylko, że ja mam urodziny dwudziestego lipca… - dodałam.

   - A dzisiaj który? – spytał Harold.                                                

   - Zapytaj Louisa. – kiwnęłam głową w stronę pana wiedzącego wszystko.

   - Lou, który dzisiaj? – zwrócił się do niego.

   - Czternasty czerwca. – skwitował i zaczął udawać, że myśli. – To ja nie wiem, dlaczego mi się w telefonie wyświetliło, że masz dzisiaj urodziny.

   - Jak byś wszedł na jej profil na facebooku to byś wiedział! – Zayn walnął pana Marchewkę w tył głowy.

   - To w takim razie idę dalej spać. – poinformowałam ich.

   - O nie! – Lou pociągnął mnie za rękę. – Idziemy…

   - Na kręgle! – krzyknął Zayn.

   - Mi to pasuje. Miejsce, gdzie nie ma łyżek to miejsce święte. – uśmiechnął się głupkowato Liam.

   - Dajcie mi żyć! – krzyknęłam.

   - Chyba raczej spać… - zaśmiał się Harry. Zmierzyłam go wzrokiem i rzuciłam w niego poduszką. Ten od razu spoważniał i razem z Niallem wyszli z mojego pokoju.

   - Ej, nie pozwólcie im dobrać się do mojej lodówki! – wrzasnęłam do reszty. Wszyscy rzuciliśmy się biegiem na dół do kuchni, gdzie Harold i Nialler okupowali jedyne zajebiste pomieszczenie w moim domu.

   Niall wyciągnął z zamrażalnika zamrożonego schaba i go ugryzł. Spojrzałam na niego tępo jak nóż.

   Loczek natomiast dobrał się do mojej tajemnej (no… już nie tajemnej) szafki na słodycze.

   - Styles! – znów krzyknęłam. Nie, teraz to ja się wydarłam. – Zostaw moje słodycze! – wskoczyłam mu na plecy i zaczęłam wyrywać mu wszelakie paczki żelków i chipsów z rąk.

   Gdy już się z nim uporałam, ten stwierdził, że jestem podła i chytra, a jak tak dalej pójdzie, to nie będę się już mieścić w drzwiach.

   - Kto powiedział, że życie jest proste? – westchnęłam.

   - Nie wiem, ale ktoś mówił… - zaczął myśleć.

   - To było pytanie retoryczne, idioto. – trzepnęłam go w ramię.

   - Ivy… - westchnął. – Dlaczego ty mnie cały czas bijesz?!

   - Zasłużyłeś.

 ____

Naszło mnie na pisanie śmiesznego opowiadania o 1D. ;) Ogólnie, odkąd pamiętam, zawsze lepiej szło mi pisanie czegoś durnego, niżeli opowiadań o miłości i tym podobnych pierdołach. Niektórzy mogą znać mnie z bloga miss-you-all-along, gdzie mam piszę (a raczej mam zamiar) o tej miłości i tym podobnych pierdołach. 

Dedykacja dla Olgi, mojej durnej siostry, która (chyba) lubi czytać moje opowiadania. :x