3. MOŻE JESZCZE COŚ ZARADZI.

   - Ivy! – krzyknął Lou.

   - Czego? – warknęłam.

   - Wiesz, jaki jest najkrótszy kawał o pedałach? – spojrzałam na niego pytająco. – Ten tego! – krzyknął i zaczął się śmiać jak jakiś ułomny pies czy coś…

   Siedzieliśmy w domu One Direction robiąc dosłownie wszystko i gdy Louis dostał padaczki związanej z tym oto prześmiesznym (czujecie ironię?) żartem, każdy przestał robić stochastyczną w swoim przypadku rzecz i gapił się na niego, jak na palanta (chociaż… on nim jest).

   Po dziesięciu minutach dalej patrzyliśmy się na Tomlinsona, a ten, gdy już przestał się śmiać, jak poparzony, spojrzał przelotnie na każdego z nas i jak gdyby nigdy nic spytał się ‘no co?’.

   - Nie wiem, po kim to masz, ale radzę ci, byś szybko udał się do psychiatry. – stwierdził Niall. – Może jeszcze coś zaradzi.

   Pan Marchewka głośno prychnął.

   - Przecież to było śmieszne! – krzyknął.

   - Nie wydaje mi się… - westchnęłam.

   - Co było śmieszne?! – wtrącił Liam.

   - Suchar. – dodałam.

   - Co?! – krzyknął Harry. – Lubię suchary! Zapodaj jednego!

   - Przychodzi baba do lekarza, a lekarz też baba. – Lou się od razu ożywił. Harold natomiast spojrzał na  niego z zażenowaniem.

   - Nie o takiego suchara mi chodziło! – krzyknął z oburzeniem. – Chciałem suchara do jedzenia!

   - Nie ma tak dobrze, mój drogi… - westchnęłam i wstałam. – Idę do kuchni, bo jestem głodna.

   - Pewnie! Idź do kuchni i wyżryj nam wszystko, co w niej mamy, bo przecież nie masz swojej! – krzyknął Niall. Nie, żeby oni nie robili tego samego z moją kuchnią. Duchowy facepalm.

   W tej chwili zadzwonił dzwonek do drzwi. Żaden nie podniósł dupy.

   - Eee… Nie chcę wam nic mówić, ale ktoś dzwoni do drzwi. – poinformowałam jaśnie wielmożnych panów.

   - Ivy, bądź tak dobra z łaski swojej i otwórz drzwi. – powiedział Zayn uśmiechając się do mnie uroczo. Mówiąc uroczo mam na myśli NIE UROCZO. – Akurat stoisz…

   - Spierdalaj. – albo mi się wydaje, albo naprawdę nadużywam przy nich tego słowa.

   Poszłam otworzyć drzwi, zza których wyłonił się jakiś chudy rudzielec z czterema białymi pudełkami w rękach.

   - Dzień dobry, przesyłka cukiernicza dla pana Horana. – odezwał się.

   - Chwilkę… - powiedziałam, odwróciłam się na pięcie i krzyknęłam: - HORAN! Coś do ciebie! – na te słowa blondyn przybiegł do mnie i krzyknął:

  - O, cześć Edwin! – wyciągnął w kierunku rudego rękę, ale gdy ten mu jej nie podał (oczywiście dlatego, że nie miał wolnej ręki, żeby mu podać, bo trzymał pudełka) powiedział: - Dobra, wiem, że mnie nie lubisz, ale rękę chociaż mógłbyś mi podać! Dawaj mi te pączki! – wyrwał rudemu pudełka z rąk, dał mu pięćdziesiąt dolców, pomachał mu wrednie i zatrzasnął mu drzwi przed nosem.

   - Pięćdziesiąt dolców za pączki? – zdziwiłam się.

   - Nie, tylko czterdzieści, a reszta to napiwek za fatygę. – stwierdził uśmiechnięty otwierając już pierwsze pudełko. – Lubisz z toffi?

   - Tak. – uśmiechnęłam się myśląc, że Niall pyta mnie o to, żeby zaraz mnie jednym poczęstować.

  - To super! – krzyknął i wziął się za konsumowanie słodkości. Ja natomiast ciężko westchnęłam i pomyślałam, że jak nie będzie widział to zwinę mu jedno pudełko. Na pewno nie zauważy. Wkręci mu się jakiś kit i będzie okej.

   Weszliśmy do salonu, gdzie panował chaos. Mówiąc chaos mam na myśli Lou siedzącego na dupie Hazzy i krzyczącego ‘WIO, WIO’ oraz Zayna i Liama bawiących się w karaoke i śpiewających jakąś piosenkę Hanny Montany.

  - Kurwa, z kim ja się zadaję? – zadałam pytanie retoryczne, na które wszyscy mi odpowiedzieli.

   - Ze mną!

   Duchowy facepalm. Duchowy facepalm. Nawet duchowy facepalm już nie pomaga!

   - Wio! Jedź, Haroldzie, jedź! – Lou krzyczał, jak obierana marchewka.

  - Iha. – westchnął Harold czytają jakąś gazetę dla nastolatek. Właśnie, dla nastolatek, nie nastolatków.

   - Lubię jajka. – stwierdził Niall wpierdalając pączka z toffi.

   Teraz to porządnie walnęłam go w łeb, a ten jak gdyby nigdy nic wpierdalał dalej kolejnego pączka.

   - Czemu bijesz mojego kochanego blondasa? – usłyszałam Zayna, który podszedł do Horana i pocałował go w czoło.

   - Za co to? – zdziwił się pochłaniacz jedzenia.

   - Za nic. – stwierdził Malik. – Za wszystko.

   - Lubię to. – uśmiechnął się Niall.

  - Ta… - westchnęłam. – Aż do porzygu.  – uśmiechnęłam się pod nosem i podążyłam w kierunku kuchni.

   Zajrzałam do zamrażalnika i wyciągnęłam z niego lody śmietankowe. Otworzyłam opakowanie i zastałam w nim… koperek?! Super! Nawet lodów w tym domu nie mogę zjeść. Zaraz, zaraz. Czy ja powiedziałam ‘domu’? Chodziło mi o to wariatkowo. 

___

No więc, dodaję, bo Olga chciała (czyt. moja głupia siostra). I już mnie korciło, żeby dodać. Teraz czekam na wenę do myaa (czyli miss-you-all-along.blogspot.com), bo DAWNO nic nie dodawałam. Specjalnie na życzenie pewnej czytelniczki napisałam o PĄCZKACH Z TOFFI! :) 

OBIERANĄ MARCHEWKĘ zawdzięczam Tyśce, przy której pisałam dzisiaj kawałek rozdziału. Przed angielskim miałam niewielką wenę! To opowiadanie ogólnie ma większe szanse na przeżycie i zakończenie, lecz nie poddaję się i będę łaziła z zeszytem i pisała miss-you-all-along! Od jutro zaczynam pisać szósty rozdział. Mam nadzieję, że Martylianka, mnie jakoś do tego natchnie, bo dzisiaj dawała radę. ♥ 

Także więc, żegnam was oto tym zdaniem i mam nadzieję, że się Wam podoba! xxx