2. DAJ MI CHOCIAŻ JEDNEGO ŻELKA!

   - Ivy! – krzyknął rozgoryczony Niall. – Daj mi chociaż jednego żelka!

   - Nie! – odkrzyknęłam trzymając kurczowo dwoma łapami ogromną paczkę żelków.

   Siedzieliśmy właśnie w szóstkę na trzyosobowej kanapie i oglądaliśmy ‘Zmierzch’. Nie wiem, co im strzeliło do głowy, żeby to oglądać. W każdym razie nie można było nazwać tego oglądaniem filmu. Siedziałam pomiędzy Niallem a Harrym i trzymałam mocno otwartą paczkę żelków w obawie przed blondynem.

   - Ona ci nie da. Widziałeś przecież, z jaką siłą wyrwała mi wszystko, co miałem w ręku. – skwitował Harold, a ja spojrzałam na niego wrednie i poczęstowałam Horana żelkami. – Tego już za wiele! – krzyknął, wstał, pochylił się nade mną i… polizał mnie w policzek.

   - FUU! – krzyknęłam obrzydzona i zrywając się z miejsca zaczęłam się wycierać rękawem bluzy Nialla, którego wyciągnęłam do pozycji stojącej. – Już weź sobie te żelki pacanie! – rzuciłam Stylesowi całą paczkę, a ten uśmiechnięty usiadł na swoim miejscu.

   - Od razu luźniej się tu zrobiło… – stwierdził Liam jedzący lody widelcem, ale nikt nie zwrócił na niego szczególnej uwagi.

   - Ej… - wtrącił się Zayn. – Czy my przypadkiem nie mieliśmy iść na kręgle?

   - Co? Na jakim bębnie? – spytał Lou wpierdalający dziesiątą już z kolei marchewkę.

   - Kręgle! – krzyknął Harry pochłaniając moje żelki.

   - Mi to się właściwie nie chce… - powiedział Niall i podążył w kierunku kuchni. Mojej kuchni!

  - Niall! – krzyknęłam podbiegając do niego, byleby nie wszedł do mojej kuchni. – Może chodźmy teraz do was, co?

   - Dobra, ale muszę coś wziąć z twojej lodówki, bo w naszej już nic nie ma. – powiedział.

   - To kupimy coś po drodze! – krzyknęłam, żeby stanął i się wrócił.

   - Ale ja jestem głodny! – zaczął narzekać.

   - To kupię ci co tylko będziesz chciał. – powiedziałam.

   - Ale… - zaczął, lecz spojrzałam na niego lekko już wkurzona. – No dobra.

   Stanęłam przed telewizorem i spojrzałam na każdego.

   - Ivy, jakbyś nie wiedziała, to zasłaniasz nam Edwarda. – powiedział Liam.

   - Naprawdę? No niech mnie ziemniak kopnie. Nie wiedziałam! – powiedziałam ironicznie i wyłączyłam telewizor. Wszyscy się zbulwersowali i zaczęli rzucać we mnie wszystkim, co tylko wpadło im w łapy. – No do cholery jasnej! Możecie się ogarnąć, ruszyć swoje zacne tyłki i wyjść z mojego domu?!

   - Ja mogę wyjść z każdego domu, ale nie z twojego. – stwierdził Harold. – Tu jest tak…

   - Idę po siekierę. – powiedziałam poważnie krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej. Wszyscy od razu się rzucili do wyjścia.

   - Ale wiesz, że idziesz z nami? – spytał Niall. – Miałaś kupić mi wszystko, co chcę. – walnęłam się w czoło z otwartej dłoni.

   - Dobra, ale zanim wyjdziemy to trochę potrwa. – powiedziałam uśmiechając się ironicznie.

   - Poczekamy! – krzyknął Louis.

  - Na ciebie zawsze, słońce! – wtrącił się uhahany Zayn. Zrobiłam duchowy facepalm i poszłam do swojego pokoju, żeby móc się pokazać z tymi debilami. No niestety, ktoś musi tu robić za mądrego.

   Ubrałam moją niebieską koszulkę ze znakiem Supermana, ciemne dżinsy, ogarnęłam twarz i resztę i wróciłam do tych idiotów.

   - Ivy, kochanie! – krzyknął Harry podbiegając do mnie i unosząc mnie w górę.

   - Spierdalaj! – odkrzyknęłam mu i zaczęłam się rzucać, żeby mnie postawił z powrotem na ziemi. Ten zaczął latać ze mną po przedpokoju, jak jakiś alkoholik czy coś…

   - Nie!

   - Tak!

   - Nie!

   - Tak!

   - Przestaniecie prowadzić dialog jednosłowny?! – spytał podirytowany Liam.

   - NIE! – krzyknął Harry i mnie odstawił tam, gdzie powinnam stać. – Smacznego, Niall. – zwrócił się do blondyna, który wychodził z mojej kuchni z czterema kanapkami w jednej ręce. Właśnie! Ten pacan miał nie zbliżać się już do mojej kuchni!

   - Niall, co ty do pantofla robiłeś w mojej kuchni?! – zapytałam wkurzona.

   - To co widzisz. Kanapki. – powiedział nie wykazując przy tym szczególnych uczuć.

   - Miałeś… - zaczęłam, ale stwierdziłam, że to i tak nic nie da (zresztą jak zwykle) i dodałam: - Wychodzimy.

     - Jaka ładna dziś pogoda… - stwierdził uśmiechnięty Lou.

   - No rzeczywiście ładna. – powiedziałam z ironią. – Jeśli burzę i deszcz nazywasz ładną pogodą to ja jestem Justin Bieber.

   - Co?! Gdzie Justin Bieber?! – spytał Niall, któremu aż z wrażenia przeżuta kanapka wypadła z mordy. Ja natomiast, zamiast zrobić swój słynny facepalm, uśmiechnęłam się miło, przybliżyłam się do niego, a właściwie to do jego ucha, i krzyknęłam:

     - Nie ma żadnego Justina Biebera!

   - C…Co…? Ale jak to? – spytał z przerażeniem. – Przecież przed chwilą mówiłaś coś o Justinie Biebrze…

   - Ah, co ta pogoda może zrobić z człowiekiem. – powiedział Zayn wznosząc oczy ku niebu. 

___

ŁAŁ, półtorej strony. >.< Niedługo będą dłuższe, bo w szkole na lekcjach mam wenę często, więc spoko. :D

Coś krzywo te dialogi się ustawiają, że tak to ujmę, ale trudno. Ważne, że możecie to przeczytać. Właśnie przed chwilą skończyłam pisać ten rozdział i myślę, że nie wyszedł mi najgorzej. Jest znośny jak dla mnie. A Wy co myślicie? :) 

Mam nadzieję, że chociaż trochę się Wam podoba. Jakoś szczególnie śmieszny nie jest, ale już mam parę pomysłów, co będzie działo się dalej, więc czekajcie cierpliwie! xxx